ഒരു തിരോധാനത്തിന്റെ അയുക്തി

Nine months and two weeks from this day, in whatever time zone the bluefin [a kind of tuna fish] happened to be, the tag would send an electric current through the metal pin attaching it to the leader and dart in the fish. The electrolyzed pin would begin to corrode. Within few hours it would sever. A bulb on the top of the tag is made of foam that's incompressible and therefore buoyant at any depth. The tag would raise through the cathedral rays of the ocean towards the brightness of the vault. On breaking the surface, it would begin uploading the the encoded secrets of the bluefin - its travels, its seasons, its dive patterns - to a small constellation of Agros satellites orbiting overhead.

ചൂര വർഗ്ഗത്തിൽപ്പെട്ട 'ബ്ളൂഫിൻ' എന്ന മീനിന്റെ ദേഹത്ത് ഒരു ചെറിയ ചിപ്പ് ഘടിപ്പിച്ച് ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ അതിനെ കടലിലേയ്ക്ക് തന്നെ വിടുന്നു. ഏതാണ്ട് ഒൻപത് മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഈ മത്സ്യം അഴക്കടലിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച് ആയിരക്കണക്കിന് മൈലുകൾ നീന്തി അറ്റ്ലാന്റിക്കിന്റെയൊ ശാന്തസമുദ്രത്തിന്റെയോ മറുകരയിൽ എത്തികഴിയും. അപ്പോൾ ആ ചിപ്പിൽ നിന്നുള്ള വിവരങ്ങൾ, അതായത് മത്സ്യസഞ്ചാരത്തിന്റെയും, സ്വഭാവത്തിന്റെയും ഒൻപതു മാസത്തെ വിവരങ്ങൾ മുഴുവൻ ഒരു ഉപഗ്രഹത്തിലേയ്ക്കും അവിടെനിന്നും ലോകത്തിന്റെ മറ്റേതോ കോണിലിരിക്കുന്ന പരീക്ഷണശാലയിലേയ്ക്കും എത്തുന്നതിന്റെ സാങ്കേതികതയെക്കുറിച്ചുള്ള, 'നാഷണൽജ്യോഗ്രഫിക്കി'ൽ വന്ന ഒരു ലേഖനഭാഗമാണ് മുകളിൽ എടുത്തെഴുതിയത്.

ഇത് വായിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ഓർത്തത് മറ്റൊരു കാര്യമാണ്. ഒരു മത്സ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെ പഠനത്തിനായി ഇത്രയും സങ്കീർണ്ണമായ വിവരശേഖരണ സംവിധാനങ്ങൾ ഒരുക്കാൻ പറ്റുന്ന ശാസ്ത്രലോകത്തിന് ഏതാണ്ട് ഇരുന്നൂറ്റിയൻപത് മനുഷ്യജീവനുകളുമായി പറക്കുന്ന ഒരു വിമാനത്തിൽ എന്തെങ്കിലുമൊരു സിഗ്നൽ തരുന്ന ചിപ്പ് ഘടിപ്പിക്കാൻ പറ്റാതെ പോയോ? വളരെ വിചിത്രമായ സിനോറിയോ തന്നെ. 'വിശ്വാസങ്ങളു'ടെ ആയുക്തിയെക്കാൾ വലിയ യുക്തിഭംഗം അനുഭവപ്പെടും പലപ്പോഴും ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പ്രയോഗങ്ങൾക്ക്.

00